Realizada por Ana Pérez Cerviño
-¿Cómo xurdiu a idea de representar A illa das mulleres loucas?
Pois verás, a diferencia das outras montaxes de Inversa que naceron da idea de traballar cun grupo de xente, A Illa das Mulleres Loucas foime dada a través de Vanesa Sotelo, que xa estaba neste proxecto. Explícoche: a Alfonso Pexegueiro ocorreuselle musicar o seu poemario A Illa das Mulleres Loucas e para iso contactou con Anxo Pintos (zanfona) e Quico Comesaña (arpa). Xuntos fixeron unha nova edición na que o libro vendíase xunto coa música que os dous compoñentes de Berrogüetto compuxeron para a ocasión. Unha vez que xa estaba dado este primeiro paso, Alfonso quixo introducir un chanzo máis na súa viaxe, e optou por buscar a unha actriz para que representase a esa MULLER protagonista da súa obra. Contactou así con Vanesa Sotelo que tras ler o libro e apaixoarse coa súa poética propúxolle a Alfonso dirixir a peza e contar con outra actriz máis: María Caparrini, para deste xeito plasmar a dualidade que presenta a muller.
Unha vez que este equipo se xuntou abordaron o traballo creativo sen ter en conta unha infraestructura que puidese darlles un xiro máis cara a profesionalización do proxecto.
É xustamente aquí, onde entro eu, porque Vanesa contactou comigo para propoñerme que Inversa adoptase este traballo como propio. Tiven varias reunións con todos eles, vin ensaios e lin A Illa das Mulleres Loucas, e precisamente foi este acto o que me levou a decir que si. Mergulleime por completo na obra de Pexegueiro e quedei convencida do traballo artístico que se facía sobre as táboas.
A partires deste momento, todo comenzou a rodar doutro xeito; eran precisos cambios para levar a obra ós escenarios e aí comezou a tarefa de producción: contactei con Baltasar Patiño para as luces e dixo que si, contactei con Orzo Abrunheiras para a fotografía e dixo que si, e contactei con La tía Mardalina para o vídeo e dixo que si...ó mesmo tempo, eu xa estaba mans a obra tentando mover a peza e conseguín que estivese na Rede Galega de Teatros e Auditorios.
E máis ou menos resumido este foi o periplo de A Illa das Mulleres Loucas, coma ves non puido ser máis á Inversa.
.
-¿Cal é a motivación creativa da compañía?
Inversa Teatro naceu dun intenso desexo meu de construír algo propio desde o cal abordar as miñas inquedanzas intelectuais e estéticas.
Eu son licenciada en filosofía pero adiqueime profesionalmente á interpretación; aínda así a intención filosófica seguía vixente en min e quería plasmar certos temas que me preocupan moito, coma por exemplo o feminismo.
Contaba con xente ó meu redor que me coñecía personal e laboralmente e decidín que quería traballar con esa xente; así, á inversa montei Inversa Teatro, porque non partín dun texto nin dunha idea de producción clara, senón que partín de persoas que viñan de diferentes campos artísticos (música, audiovisual, fotografía, deseño gráfico, dirección e interpretación) para elaborar ideas que me satisfacesen. A raíz deste encontro xurdiu o primeiro espectáculo da Compañía: Expostas, un texto conxunto das catro actrices que consegui recibir as axudas da Agadic ós proxectos de novas creacións escénicas. Isto foi un enorme pulo para Inversa que viu como pouco a pouco se podería consolidar coma futura compañía teatral galega. Despois chegaría A Illa das Mulleres Loucas e Kamouraska, dirixida por Vanesa Sotelo, obra coa que estou en pleno proceso de distribución e que tamén conseguiu a axuda da Agadic para espectáculos contemporáneos.
Eu sempre defino a Inversa coma unha nova compañía que busca unha nova forma de facer teatro, que define a súa posta en escena a través dun proceso de investigación, risco e experimentación que veñen dados polo traballo de creación colectiva, que apoia a dramaturg@s galeg@s contemporáneos e que aposta pola convivencia de diferentes campos artíticos coma o audiovisuaul, música e artes gráficas; así coma unha forte aposta por tratar temas da muller desde a muller, fuxindo de encorsetamentos tanto lingüísticos coma conceptuais. Inversa Teatro quere falar do cotiá, do agora, do presente e dos problemas da sociedade contemporánea, empregando para elo recursos da propia sociedade contemporánea: o pluridisciplinar (aínda que esta palabra sone moi gafapastiana e postmoderna)
-¿Según o voso pensamento cal pensades que é o sentido do teatro?
Para min, o sentido do teatro é a comunicación pura e dura. Coido que o teatro é a expresión máis comunicativa de todas as artes.
Tamén está o cine, a literatura, etc...pero coido que estas carecen de algo do que o teatro pode presumir: o aquí e agora. O directo do teatro para co público é esencial para que se produza a maxia que caracteriza a esta arte. Nun momento determinado, está o actor ou manipulador ou músico ou o bailarín fronte o público. Non hai intermediarios, a experiencia está viva e é real. Iso é o máis fascinante do teatro.
Se me preguntas, sen embargo, porque fago teatro eu, non che diría que é por comunicar, senón que o fago por egoísmo. O teatro para min é o mellor xeito de dar forma á miña creación. E se che digo, que pouco a pouco penso que o único sentido que lle atopo a vida e crear e descubrir puntos de vista, coido que está máis que xustificado que faga teatro para sentirme ben e sentir que teño algo (aínda que sexa mínimo) que aportar ó mundo. Ademáis o teatro tamén tén para min unha dimensión terapeutica. Hai xente que está en contra disto....eu podo entender que non se debe facer teatro para paliar outras “molestias” pero o certo é que cando fas teatro síneteste mellor contigo mesma.
Espero que esta resposta non pareza demasiado pedante, o certo é que fuxo bastante de respotas propias de “artistas”, para empezar, xa non me gusta o termo, a min gústame definirme como traballadora ou obreira do teatro, porque isto si que quero deixalo claro: o teatro é ante todo unha profesión, e como tal, hai esforzo, empeño e ganas. O único xeito de dignificar unha profesión é abordala coa seriedade coa que se aborda calquera outro traballo: arquitecto, médico, xardineiro...
-Proxección do futuro no teatro en Galicia
Uf...sinceramente negra! Trato de non ser pesimista pero é o que penso. Hoxe en día, en Galicia, están ocorrendo dous actos contradictorios. Por unha banda hai unha boa cantidade de xente emerxente que está realizando cousas interesantísimas a nivel escénico pero por outra a vontade política é escasa. Sen vontade política non se pode facer moito, porque son eles e elas, os políticos ós que deciden se co seu apoio vai adiante unha cousa ou non. Con isto non exclúo a responsabilidade das compañías, por suposto, xa que estas debemos tamén escoitar ó público e ser autocríticas sempre que non iso non signifique sacrificar os teus principios estéticos.
Para min, o gran problema é que non é o público quen decide, senón un programador que considera que sabe que é o que lle gusta ó público. Así non se pode ir a ningún lado. O que se considera que gusta chega a unha parte da poboación (que nen sequera ó total) e o que se considera que non gusta non chega, co cal, hai moitísmas propostas metidas en caixóns porque son invisibles, e se son invisibles non poden ser valoradas. É unha pescada que se morde o rabo. Eu, opto, desde Inversa por combinar dúas cousas: experimentación e comercialidade. Hai xente que me di que iso é inconxugable, pero eu penso que non. Vexo compañías coma Titzina e danme pulos para seguir adiante.
A miña intención é abrirme paso ó mercado estatal, penso que non podemos pensar en que só Galicia poida ser a nosa salvación, ademáis hai que fuxir de localismos.
-O xénero teatral que pensades que + comunica
Calquera xénero que esté feito desde a verdade e a honestidade vai conseguir transmitir. Dá igual que xénero sexa, o importante é non ser pretencioso á hora de montar algo
-Aspiracións futuras da compañía ou a obra que desexaríades representar
A miña aspiración, coma dixen antes é abrirme paso no mercado estatal. Agora mesmo, podería quedarme coas tres produccións que teño e intentar distribuílas. Vexo que está difícil e que xa pasou a oportunidade, así que creei unha estratexia. A miña próxima producción será dirixida por unha muller que é moi coñecida a nivel estatal, penso que isto pode abrirme camiño para conseguir o que quero, ademáis, por suposto, é unha directora coa que xa traballei, gosto do seu traballo e confío plenamente nela.
Artisticamente, seguirei apostando por falar da muller desde a muller, pola convivencia de diferentes ramas artísticas e pola dramaturxia galega, ademáis tratarei de seguir facendo como ata agora: dedicándolle toda a miña enerxía, forza e ilusión e crendo no que fago.
No hay comentarios:
Publicar un comentario